Głupota i handel

Usługa kopiowania handlu. Nasz Algo automatycznie otwiera i zamyka transakcje.

L2T Algo zapewnia wysoce dochodowe sygnały przy minimalnym ryzyku.

Całodobowy handel kryptowalutami. Kiedy ty śpisz, my handlujemy.

10-minutowa konfiguracja z istotnymi zaletami. Do zakupu dołączam instrukcję.

79% wskaźnik sukcesu. Nasze wyniki Cię zachwycą.

Do 70 transakcji miesięcznie. Dostępnych jest więcej niż 5 par.

Miesięczne subskrypcje zaczynają się od 58 funtów.

L2T Coś

WYNIKI

Siedem odmian głupoty
(i co z nimi zrobić)

Uwaga: Chciałem opublikować artykuł zatytułowany: „3 tajemnice wiecznego zwycięstwa na rynkach – część 2”, ale musiałem to przełożyć na rzecz artykułu poniżej. Handel jest w 100% grą psychologiczną i dlatego wielu doświadczonych, kompetentnych i utalentowanych traderów nadal ponosi ogromne straty na rynkach, a niektórzy z nich pozostają biedni, pomimo wielu lat doświadczenia. Gdy otrzymają kolejną szansę, ponownie popełnią te same błędy z powodu niezdyscyplinowanej psychologii. Zobaczysz traderów płaczących jak dzieci po otrzymaniu wezwań do uzupełnienia depozytu zabezpieczającego, tylko po to, by powtórzyć te same błędy, które doprowadziły do wcześniejszych wezwań do uzupełnienia depozytu zabezpieczającego, kiedy wznowią handel ze świeżymi środkami. Poniższy artykuł jest przeznaczony dla ogółu społeczeństwa, ale ma również wiele wspólnego z handlem i inwestowaniem. Zawarta w nim prawda może zmienić twoją karierę handlową.

„Jest tak wiele rodzajów głupoty, a spryt jest jednym z najgorszych”. — Tomasz Mann.

Wiele słów poświęcono naturze inteligencji, podczas gdy temat głupoty jest stosunkowo zaniedbany – mimo że jest wszędzie wokół nas, przyprawiając nas o mdłości. To prawdopodobnie dlatego, że zakładamy, że głupota to po prostu brak inteligencji. Myślę, że chodzi o coś więcej. Występuje w wielu różnych formach; to, co następuje, nie jest bynajmniej wyczerpujące.
Głupota i handel 1. Czysta głupota
Zacznijmy od najbardziej oczywistego rodzaju głupoty: gówno za mózg (przepraszam za naukowy żargon). Zdroworozsądkowa definicja osoby głupiej to osoba, której brakuje zdolności poznawczych, w szczególności zdolności jasnego myślenia i rozumowania. Głupi człowiek ma niskie IQ. Oblewają testy rozumowania werbalnego i macierze Ravena, ponieważ trudno im dostrzec wzorce w danych, manipulować językiem lub podążać za łańcuchami logiki. (Chwytam w nawias pytanie, czy rozumowanie analityczne jest inteligencją – jeśli tak, to zgodnie z Efekt Flynna wszyscy nasi przodkowie byli kretynami – ale brak tego jest tym, co większość ludzi rozumie przez głupotę). Głupi człowiek, któremu przedstawiono coś skomplikowanego, widzi tylko bezsensowny chaos. Wprowadź głupią osobę do gry, a nie zrozumie zasad, nawet jeśli były one jasno i wielokrotnie wyjaśniane, ponieważ nie mogą się uczyć lub uczą się powoli. Inteligencja jest nierozerwalnie związana z uczeniem się, a zrozumienie tego zajęło naukowcom zajmującym się sztuczną inteligencją dużo czasu; spędzili lata próbując zaprojektować inteligentną maszynę, dopóki nie zdali sobie sprawy, że lepiej jest zbudować głupią maszynę, która szybko się uczy1. Jakie są przyczyny tego rodzaju głupoty? Genetyka? Osoba mogła odziedziczyć zły sprzęt umysłowy. Środowisko? Może dorastali w kulturze, która nigdy nie wymagała od nich nauki ani myślenia. A może zostały zatrute: ostatnie badania wykazały, że ołów był odpowiedzialny za utratę prawie miliard punktów IQ w powojennej Ameryce. Bez względu na przyczynę, głupota w tym sensie oznacza niezdolność do identyfikowania wzorców, podążania za logiką lub uczenia się na doświadczeniu. Głupi człowiek jest nowicjuszem we wszystkim przez cały czas.

2. Ignorancka głupota
Ignorancja jest również zdroworozsądkową definicją głupoty: głupi ludzie to ludzie, którzy gówno wiedzą o gównie (kolejna definicja naukowa). Ignorancja nie zawsze jest oznaką głupoty; każda intelektualna eksploracja, w tym nauka, zależy od świadomości tego, czego się nie wie. Ale prawdą jest również, że ludzie, którzy nie potrafią korzystać z doświadczenia, techniki lub wiedzy, będą mieli duże trudności z radzeniem sobie z nowymi problemami i trudnymi pytaniami. Jak oni to robią? Być może mają wadliwy sprzęt, jak w punkcie 1, i dlatego nie byli w stanie zdobyć i zachować informacji, a może nie dano im takiej szansy: może nie otrzymali wystarczającej edukacji, albo od rodziców, albo ze szkoły, a zatem brakuje im podstawowych narzędzi i ram potrzebnych do zrozumienia świata – umiejętności werbalnych i matematycznych, podstawowej wiedzy z zakresu geografii lub systemów politycznych i tak dalej. Edukator ED Hirsch zauważył, że umiejętność czytania gazety i posiadania choćby mglistego pojęcia, o czym są wszystkie artykuły, wymaga pewnego poziomu wiedzy ogólnej, który większość z nas uważa za coś oczywistego. Wiedza podstawowa w dowolnej dziedzinie jest jak woda dla ryb: prawie nie jesteśmy świadomi, że ją posiadamy, ale to ona umożliwia nam przyswajanie nowych informacji. Im mniej wiesz, tym trudniej jest się nauczyć; im mniej możesz się nauczyć, tym mniej wiesz – tym głupszy się stajesz. To jest pętla ignorancji, a ludzie z doskonale dobrym sprzętem mogą w niej utknąć.
Głupota i handel 3. Głupota jak ryba wyjęta z wody
Do tej pory omawialiśmy zdroworozsądkowe definicje głupoty. Zwykle jest opisywana jako brak czegoś – albo siły poznawczej („inteligencja”), albo wiedzy, albo myślenia. To wydaje się niewystarczające. Definiowanie tego jedynie jako brak zdolności umysłowych nie wyjaśnia tego, co nazywam głupotą „wyjęcia ryby z wody”. Ludzie o potężnych mózgach, którzy zdobyli dużą wiedzę w jednej dziedzinie i dlatego są uważani za wyjątkowo inteligentnych, mają tendencję do zakładania, że będą mieli wyjątkowo inteligentne myśli w każdej dziedzinie wiedzy, w którą wędrują. Przyjmują swoją zgromadzoną wiedzę za pewnik i wierzą, że łatwość, jaką daje im ona w ich dziedzinie, jest jedynie funkcją ich wszechstronnej błyskotliwości.

Do pewnego stopnia ci eksperci prawdopodobnie mają rację, zakładając, że ponieważ są mądrzy w tej dziedzinie, będą też mądrzy w innych rzeczach – istnieje takie zjawisko jak ogólna inteligencja. Ale mogą szalenie przeceniać swoją inteligencję w nowych domenach i ostatecznie podejmować okropne decyzje. Twitter świetnie się sprawdził, ujawniając, jak głupi mogą być naukowcy lub historycy, gdy znajdują się poza swoją dziedziną akademicką. Często eksperci nawet nie zauważają, że przenieśli się na obcą domenę: bankierzy, którzy schrzanili krach w 2008 roku, myśleli, że znajdują się w domenie ryzyka, podczas gdy w rzeczywistości byli w domenie niepewności. Organy regulacyjne, które nie radziły sobie podczas pandemii (większy problem dla USA niż dla Wielkiej Brytanii), nie zauważyły, że są teraz w domenie zarządzania kryzysowego.

4. Głupota oparta na zasadach
Często mówimy o głupocie tak, jakby to była cecha indywidualna – coś, czym człowiek jest lub nie jest. Mówienie o mądrych i głupich ludziach jest powszechne, nawet wśród intelektualistów: jednym z nielicznych uczonych, którzy traktowali głupotę poważnie, przynajmniej w pewnym stopniu, był włoski ekonomista Carlo Cipolla, który napisał w 1976 roku esej zatytułowany Podstawowe prawa człowieka Głupota, którą można kupić jako książka. Jak widać z tego podsumowanie tegoCipolla wychodzi z założenia, że świat dzieli się na głupich i niegłupich i na tym buduje swoje „prawa” („Zawsze i nieuchronnie wszyscy nie doceniają liczby głupich jednostek w obiegu”). Esej jest dowcipnie napisany, ale podejrzewam, że powodem, dla którego wciąż jest czytany, jest to, że jest pocieszający. Miło jest wyobrazić sobie, że ktoś jest albo mądry, albo głupi – a skoro to sobie uświadamiam, muszę należeć do tych mądrych. Bardziej niepokojące jest myślenie o głupocie jako o czymś, przez co każdy, nawet ty, może zostać schwytany.

Głupota może być systemowa. David Krakauer, teoretyk złożoności Instytutu Santa Fe, zauważa, że Rzymianie, choć pod wieloma względami inteligentni, nie poczynili żadnych postępów w matematyce. Przypisuje to systemowi liczbowemu, który praktycznie uniemożliwiał wykonywanie skomplikowanych sum. Liczby arabskie, sprowadzone do Europy w średniowieczu (nie tak głupie jak ich reputacja), są łatwiejsze do manipulowania. Nowy system sprawił, że nasza cywilizacja stała się zbiorowo mądrzejsza, a przynajmniej mniej głupia. Narzędzie lub platforma, z której korzystamy, może sprawić, że będziemy głupi, nawet jeśli jesteśmy inteligentni. W rzeczywistości Krakauer uważa, że głupota nie jest brakiem inteligencji czy wiedzy; jest to uporczywe stosowanie wadliwych algorytmów (oczywiście sama w sobie koncepcja arabska). Powiedzmy, że ktoś wręcza ci kostkę Rubika.
Głupota i handel Rozważ trzy możliwości. Możesz znać algorytm lub zestaw algorytmów co pozwala szybko go rozwiązać i wyglądać bardzo sprytnie (właściwie Krakauer powiedziałby, że to rodzaj sprytu). A może nauczyłeś się niewłaściwych algorytmów – algorytmów, które zapewniają, że bez względu na to, ile razy spróbujesz, nigdy nie rozwiążesz zagadki. Lub możesz być kompletnym ignorantem i po prostu podejść do tego losowo. Krakauerowi chodzi o to, że nieświadomy kostkarz ma przynajmniej szansę przypadkowego rozwiązania go (teoretycznie – nie próbuj tego w domu), podczas gdy kostkarz z wadliwym algorytmem nigdy. Ignorancja to niewystarczająca ilość danych do skutecznego rozwiązania problemu; głupotą jest stosowanie reguły, zgodnie z którą dodanie większej ilości danych nie zwiększa szans na zrobienie tego dobrze – w rzeczywistości zwiększa prawdopodobieństwo, że się pomylisz.

Rozejrzyj się wokół, a zobaczysz ludzi uwięzionych w wadliwych algorytmach (jeśli jest wojna, to musi być wina Ameryki”; „jeśli jest krach, to ożywienie jest tuż za rogiem”) Nieelastycznie stosowane zasady myślenia prowadzą do głupoty wnioski. Można znaleźć wiele głupoty wśród ludzi, którzy są bardzo stronniczy w imieniu partii politycznej lub ideologii. Ci ludzie są zwykle nieelastyczni poznawczo, niezależnie od tego, po której stronie się znajdują. Przyciągają ich jasne historie lub łańcuchy rozumowania. Politycy lub aktywiści, którzy ich schwytali, są wykwalifikowani w budowaniu i rozpowszechnianiu tych algorytmicznych struktur myślenia.

Bardzo często głupota nie wynika z braku materiałów umysłowych, ale z ich nadmiaru. Jest produktem wszystkich rzeczy, które nosimy w naszych umysłach i wchłaniamy od innych: potężnych algorytmów, złych teorii, fałszywych faktów, uwodzicielskich historii, nieszczelnych metafor, błędnych intuicji. Rzeczy, które wydają się solidną wiedzą, chociaż nią nie są. Jak mówi stare powiedzenie, to nie to, czego nie wiesz, wpędzi cię w kłopoty, ale to, co wiesz, że tak nie jest.

5. Nadmierne myślenie-głupota
Kiedy psycholog Filip Tetlock był studentem, był świadkiem eksperymentu zaprojektowanego przez jego mentora Boba Rescorlę, w którym grupa studentów Yale walczyła ze szczurem. Uczniom pokazano labirynt T, taki jak ten poniżej. Jedzenie pojawiało się w punkcie A lub B. Zadaniem uczniów było przewidzenie, gdzie jedzenie pojawi się w następnej kolejności. Szczurowi postawiono to samo zadanie.
Głupota i handel Szczury i labirynty
Rescorla zastosował prostą zasadę: jedzenie pojawiało się po lewej stronie w 60% przypadków, a po prawej w 40%, losowo. Uczniowie, zakładając, że musi działać jakiś skomplikowany algorytm, szukali wzorców i je znajdowali. Udało im się to dobrze w 52% przypadków – niewiele lepiej niż przypadek i znacznie gorzej niż szczur, który szybko zorientował się, że jedna strona dała lepsze wyniki niż druga, i za każdym razem kierował się w lewo, osiągając 60% wskaźnik sukcesu.

Inteligentni ludzie, a przynajmniej ludzie, którzy uwierzyli, że są inteligentni, nie lubią strategii, które uwzględniają nieuchronność błędu. W obliczu czegoś, co wygląda na przypadkowość, nie załamują rąk i nie płyną z prądem. Chcą się narzucić światu. Tego rodzaju ambicje intelektualne mogą prowadzić do wglądu i innowacji, ale mogą też prowadzić do głupoty, gdy błędy są energicznie i umiejętnie bronione.

Gdy sprytna osoba przyjmie błędne przekonanie, bardzo trudno jest ją od tego odwieść: ludzie „wyrafinowani poznawczo” są, jeśli w ogóle, bardziej podatne na błędne myślenie niż przeciętni, ponieważ są tak biegli w naginaniu rzeczywistości, aby pasowała do skonstruowanego przez siebie modelu. Podejrzewam, że ta tendencja jest związana z dużą płynnością werbalną, cechą, którą kiedyś podziwiałem bez zastrzeżeń, ale teraz patrzę na nią z podejrzliwością. Ludzie, którzy potrafią błyskotliwie mówić od razu, są również bardzo dobrzy w znajdowaniu natychmiastowych i przekonujących uzasadnień dla tego, w co w danym momencie chcą wierzyć. Właściwe słowa po prostu magicznie pojawiają się, idealnie odwrócone, lśniące jak prawda.

Możesz zaobserwować kolejny przejaw nadmiernego myślenia za każdym razem, gdy korzystasz z produktu lub aplikacji, która jest tak przepełniona pomysłowymi funkcjami, że nie można ich używać, lub oglądasz film, w którym wszystko się dzieje oprócz spójnej historii. Sprytni ludzie mają tendencję do dodawania funkcji do produktu, filmu lub argumentu, zamiast je odejmować, co może prowadzić do głupich rezultatów.

Szczególnie obawiam się sprytu w odniesieniu do kwestii społecznych i politycznych, których nie da się rozwiązać za pomocą matematyki. W tym względzie wpłynęło na mnie kilku mądrych myślicieli. Można prześledzić fundamentalny podział w zachodniej myśli między tymi, którzy wierzą, że wiedza i racjonalność niezmiennie czynią nas mądrzejszymi, a tymi, którzy ostrzegają, że mogą nas również uczynić głupszymi. Z jednej strony Arystoteles, Kartezjusz, Kant, Voltaire, Paine, Russell; z drugiej Sokrates, Montaigne, Burke, Nietzsche, Freud, Wittgenstein. Ta ostatnia grupa obejmuje myślicieli, którzy na różne sposoby są zainteresowani sposobami, w jakie ludzka inteligencja generuje wyjątkowy rodzaj głupoty. To są moi ludzie.

6. Wyłaniająca się głupota
Dość często w organizacjach, które robią głupie rzeczy, trudno jest przypisać głupie decyzje jednej osobie, nawet z perspektywy czasu, i może nie być zaangażowanych głupich osób. Czasami, jak w przypadku Enronu, ludzie są bardzo inteligentni. Głupota może pojawić się w taki sam sposób, jak inteligencja pojawia się w stadzie gęsi, kolonii mrówek lub komórkach i synapsach ludzkiego mózgu. Kiedy grupa jednostek we współpracy ze sobą przestrzega kilku prostych zasad, może dojść do zbiorowego zachowania, które jest o wiele mądrzejsze – lub znacznie głupsze – niż suma jego części. W każdej organizacji liderzy powinni zastanowić się nad prostymi zasadami, których ludzie przestrzegają, nawet gdy nie myślą, i zapytać, czy są bardziej skłonni do generowania inteligencji czy głupoty.

Nie ma wrodzonej ludzkiej skłonności do unikania głupoty. Ewoluowaliśmy, aby przetrwać i rozwijać się, a to oznacza dogadywanie się z innymi – to przez większość czasu nasz priorytet. Dobrą wiadomością jest to, że bycie mądrzejszym i dogadywanie się niekoniecznie są ze sobą sprzeczne; zła wiadomość jest taka, że często tak jest. W mojej książce CONFLICTED pokazuję, jak unikanie otwartych sporów zmniejsza zbiorową inteligencję każdej grupy. Im bardziej członkowie grupy kierują się zasadą „zgadzam się z konsensusem” lub „zgadzam się z liderem”, tym mniej wnosi się do ogólnej puli pomysłów i argumentów. Im płytszy basen, tym większe prawdopodobieństwo, że wypełznie z niego coś głupiego, pokrytego śluzem.
Głupota i handel 7. Głupota napędzana przez ego
Mówiliśmy o głupocie głównie jako o zjawisku poznawczym, ale oczywiście jest ono głęboko związane z emocjami i poczuciem siebie. W ramach tego nagłówka moglibyśmy prawdopodobnie wymienić siedem odmian, ale podstawową zasadą jest to, że im bardziej dana osoba czuje się niepewnie, tym chętniej zrobi z siebie idiotę. Psychologowie nazywają to „poznaniem chroniącym tożsamość”. Możemy to nazwać efektem „jestem z tymi facetami”.

Tam jest dobrze ugruntowana korelacja między skłonnością do zakochiwania się w teoriach spiskowych a uczuciem niepokoju, w szczególności poczuciem braku kontroli. Można to było zobaczyć w akcji po 2016 r., kiedy internetowa lewica w Wielkiej Brytanii i USA zaczęła żywić się teoriami spiskowymi dotyczącymi Brexitu i Trumpa. Mnóstwo mądrych ludzi czuło się bezradnych, przestraszonych i wysiedlonych, a w odpowiedzi ośmieszało się.

Polityczni ekstremiści i zwolennicy teorii spiskowych tęsknią za bezpieczeństwem i jasnością. Ludzi przyciąga nie tylko ideologia czy teoria spiskowa, ale także społeczność, która się wokół nich tworzy. Ideologia lub teoria jest jak park lub stadion – to infrastruktura społeczna. Lubisz tam być, a twoje przekonania są opaską na rękę. Jeśli martwisz się, że zostaniesz wyrzucony, zrobisz wszystko, aby pokazać, jak bardzo jesteś lojalny wobec tych przekonań i jak mało obchodzi cię opinia osób z zewnątrz. Nawet jeśli oznacza to powtarzanie i wierzenie w głupie rzeczy.

Ostatnim razem pisałem pozytywnie o Twitterze, więc chyba zasłużyłem na stwierdzenie, że to także przestrzeń, w której zbiegają się i tańczą siły głupoty. Masz ekspertów, którzy czują się zmuszeni do wypowiadania się w sprawach wykraczających poza ich kompetencje. Masz niepewność i niepokój o status: wszyscy przepychają się o obserwujących, polubienia i retweety. Masz ludzi, którzy myślą publicznie, w oczach rówieśników i wrogów. Istnieją ideologiczne społeczności i subkultury, które cały czas kłócą się ze sobą, grupy własne czerpią energię z grup zewnętrznych. W rezultacie niektóre zdumiewająco głupie wątki stają się wirusowe i są celebrowane przez wielu inteligentnych ludzi (będziesz miał własne przykłady – ten jest doozy). Ale jest to również interesujące laboratorium, w którym można obserwować proces, w którym ktoś zmaga się z zarządzaniem i godzeniem przynależności do różnych grup. Ludzie mogą mieć więcej niż jedną tożsamość do ochrony – naukowiec może chcieć zachować tożsamość „dobrego naukowca” w kontaktach z rówieśnikami i tożsamość „dobrego liberała” w społeczeństwie. To odkrywcze zobaczyć, z którym z nich idą, gdy pojawia się konflikt między tymi tożsamościami. Najczęściej wybierają nienaukową głupotę (niedawny przykład tego poniżej).

Prawda jest taka, że głupota jest często aktem woli: ludzie robią się głupi, kiedy im to pasuje. To, że ludzie są w ogóle w stanie to zrobić, jest na swój sposób imponujące. Angielski psychoanalityk Wilfreda Biona walczył w pierwszej wojnie światowej, a jego idee zostały częściowo ukształtowane przez to doświadczenie. Bion był zafascynowany sposobem, w jaki ludzie wyłączają zdolność myślenia i rozumowania, kiedy idą do bitwy, zarówno w przenośni, jak i dosłownie. Jego teoria dotycząca tego, jak ludzie się uczą, była niezwykła, ponieważ uwzględniła fakt, że nie zawsze chcemy wiedzieć. Ludzie nie tylko tracą wiedzę; nieświadomie się temu opierają lub odrzucają. Szukają wiedzy minus, którą Bion nazwał -K. Brak uczenia się na podstawie doświadczenia wynika ze strachu przed myśleniem o tym, czego nie wiemy, i trzymania się uspokajających heurystyk i nawyków. Uczenie się z doświadczenia, wg do Biona, wymaga ciężkiej, niewygodnej pracy polegającej na myśleniu o własnych emocjach. Ujmij to w ten sposób, a zobaczysz, dlaczego wielu z nas tak często wybiera głupotę.

Autor: Iana Leslie
Źródło: Siedem odmian głupoty