Domheid en handel

Service voor kopieerhandel. Onze Algo opent en sluit transacties automatisch.

De L2T Algo levert zeer winstgevende signalen met minimaal risico.

24/7 handel in cryptocurrency. Terwijl u slaapt, handelen wij.

Installatie in 10 minuten met aanzienlijke voordelen. De handleiding wordt meegeleverd bij de aankoop.

79% slagingspercentage. Onze resultaten zullen u enthousiast maken.

Tot 70 transacties per maand. Er zijn meer dan 5 paar beschikbaar.

Maandelijkse abonnementen beginnen bij £ 58.

L2T Iets

RESULTATEN

Zeven soorten domheid
(en wat je eraan kunt doen)

Opmerking: Ik wilde een artikel plaatsen met de titel: “3 geheimen van eeuwige overwinning op de markten – deel 2”, maar ik moest het uitstellen ten gunste van het onderstaande artikel. Handelen is een 100% psychologisch spel, en dat is de reden waarom veel ervaren, goed geïnformeerde en bekwame handelaren nog steeds enorme verliezen lijden op de markten, en sommigen van hen blijven arm, ondanks vele jaren ervaring. Als ze eenmaal een nieuwe kans krijgen, zullen ze uiteindelijk opnieuw dezelfde fouten maken, als gevolg van ongedisciplineerde psychologie. Je zult handelaren zien huilen als baby's nadat ze margestortingen hebben ontvangen, om vervolgens dezelfde fouten te herhalen die tot eerdere margestortingen hebben geleid, wanneer ze weer met vers geld gaan handelen. Het onderstaande artikel is voor de bevolking, maar heeft ook veel te maken met handelen en beleggen. De waarheid erin kan een verschil maken in uw handelscarrière.

“Er zijn zoveel soorten domheid, en slimheid is een van de ergste.” – Thomas Mann.

Er zijn veel woorden besteed aan de aard van intelligentie, terwijl het onderwerp domheid relatief verwaarloosd wordt – ook al is het overal om ons heen en wordt het ons in de war gebracht. Dat komt waarschijnlijk omdat we aannemen dat domheid slechts een gebrek aan intelligentie is. Ik denk dat er meer aan de hand is dan dat. Het komt in veel verschillende vormen voor; wat volgt is geenszins alomvattend.
Domheid en handel 1. Pure domheid
Laten we beginnen met de meest voor de hand liggende vorm van domheid: shit-for-brains (excuseer het wetenschappelijke jargon). De op gezond verstand gebaseerde definitie van een dom persoon is iemand met een tekort aan cognitieve vaardigheden, met name het vermogen om helder te denken en te redeneren. Een dom persoon heeft een laag IQ. Ze zakken voor tests voor verbaal redeneren en voor de Raven-matrices, omdat ze het moeilijk vinden om patronen in gegevens te ontdekken, taal te manipuleren of ketens van logica te volgen. (Ik plaats de vraag of analytisch redeneren intelligentie is – als dat zo is, dan volgens de Flynn-effect onze voorouders waren allemaal idioten – maar het gebrek daaraan is wat de meeste mensen bedoelen met domheid). Gepresenteerd met iets complexs, ziet de domme persoon alleen maar betekenisloze chaos. Laat een dom persoon kennismaken met een spel en hij of zij zal de regels niet begrijpen, zelfs nadat ze duidelijk en herhaaldelijk zijn uitgelegd, omdat ze niet of slechts langzaam kunnen leren. Intelligentie is onlosmakelijk verbonden met leren, iets waar AI-wetenschappers lang over hebben gedaan om erachter te komen; Ze hebben jarenlang geprobeerd een intelligente machine te ontwerpen, totdat ze beseften dat het beter is een domme machine te bouwen die snel leert.1 Wat zijn de oorzaken van dit soort domheid? Genetica? De persoon heeft mogelijk slechte mentale hardware geërfd. Omgeving? Misschien zijn ze opgegroeid in een cultuur waarin ze nooit hoefden te leren of na te denken. Of misschien zijn ze vergiftigd: uit een recent onderzoek is gebleken dat lood verantwoordelijk is voor het verlies van bijna een miljard IQ-punten in het naoorlogse Amerika. Wat de oorzaak ook is, domheid in deze zin betekent het onvermogen om patronen te identificeren, logica te volgen of van ervaringen te leren. Een dom persoon is altijd een beginneling in alles.

2. Onwetende domheid
Onwetendheid is ook een op gezond verstand gebaseerde definitie van domheid: domme mensen zijn mensen die geen verstand van zaken hebben (een andere wetenschappelijke definitie). Nu is onwetendheid lang niet altijd een teken van domheid; elke intellectuele verkenning, inclusief wetenschap, hangt af van het besef van wat men niet weet. Maar het is ook waar dat mensen die niet kunnen putten uit een schat aan ervaring, techniek of kennis, het heel moeilijk zullen vinden om met nieuwe problemen en lastige vragen om te gaan. Hoe komen ze zo? Misschien hebben ze defecte hardware, volgens #1, en zijn ze dus niet in staat geweest om informatie te verkrijgen en vast te houden, of het kan zijn dat ze daar niet de kans voor hebben gekregen: misschien hebben ze niet veel onderwijs genoten, van hun ouders of van school, en missen dus de basisinstrumenten en raamwerken die nodig zijn om de wereld te begrijpen – verbale en wiskundige vaardigheden, kennis van fundamentele geografie of politieke systemen enzovoort. De onderwijswetenschapper ED Hirsch heeft opgemerkt dat het vermogen om een krant te lezen en zelfs maar het vaagste idee te hebben van waar alle artikelen over gaan een niveau van algemene kennis vereist die de meesten van ons als vanzelfsprekend beschouwen. Achtergrondkennis op welk gebied dan ook is als water voor vissen: we zijn ons er nauwelijks van bewust dat we het hebben, maar het is wat ons in staat stelt nieuwe informatie op te nemen. Hoe minder je weet, hoe moeilijker het is om te leren; hoe minder je kunt leren, hoe minder je weet – hoe dommer je wordt. Dit is de onwetendheidslus, en mensen met prima hardware kunnen daarin vastlopen.
Domheid en handel 3. Vis-uit-water-domheid
Tot nu toe hebben we de op gezond verstand gebaseerde definities van domheid besproken. Het wordt vaak omschreven als een gebrek aan iets – óf cognitieve paardenkracht ('intelligentie'), óf kennis, óf denken. Dit lijkt onvoldoende. Als ik het louter definieer als een gebrek aan denkkracht, kan dit geen verklaring bieden voor wat ik 'vis-op-het-water-domheid' noem. Mensen met krachtige hersenen die op één domein veel kennis hebben verworven en daarom als uitzonderlijk slim worden beschouwd, hebben de neiging om aan te nemen dat zij uitzonderlijk slimme gedachten zullen hebben op elk kennisgebied waarin zij zich begeven. Ze beschouwen hun eigen opgebouwde kennis als vanzelfsprekend en geloven dat de faciliteiten die het hen in hun vakgebied biedt slechts een functie is van hun algehele genialiteit.

Tot op zekere hoogte hebben deze experts waarschijnlijk gelijk als ze aannemen dat ze, omdat ze slim zijn in dit ding, ook slim zullen zijn in andere dingen – er bestaat zoiets als algemene intelligentie. Maar ze kunnen enorm overschatten hoe intelligent ze zijn op nieuwe domeinen en uiteindelijk vreselijke beslissingen nemen. Twitter is geweldig gebleken om te laten zien hoe wetenschappers en historici dom kunnen zijn als ze zich buiten hun academische vakgebied bevinden. Vaak merken experts niet eens dat ze zich in een buitenlands domein hebben begeven: de bankiers die het tijdens de crash van 2008 hebben verprutst, dachten dat ze zich in het domein van de risico's bevonden, terwijl ze zich in werkelijkheid in het domein van de onzekerheid bevonden. Regelgevers die tijdens de pandemie (een groter probleem voor de VS dan voor Groot-Brittannië) met platvoeten waren, hebben niet door dat ze zich nu in het domein van crisisbeheersing bevinden.

4. Op regels gebaseerde domheid
We praten vaak over domheid alsof het een individuele eigenschap is – iets wat een persoon wel of niet is. Het is gebruikelijk om over slimme en domme mensen te praten, zelfs onder intellectuelen: een van de weinige geleerden die domheid serieus heeft genomen, althans enigszins, was de Italiaanse econoom Carlo Cipolla, die in 1976 een essay schreef met de titel The Basic Laws of Human Domheid die je als boek. Zoals je hieruit kunt zien samenvatting ervan, gaat Cipolla uit van het uitgangspunt dat de wereld zich verdeelt in domme en niet-domme mensen en bouwt daar zijn ‘wetten’ op (‘Altijd en onvermijdelijk onderschat iedereen het aantal domme individuen in omloop’). Het essay is geestig geschreven, maar ik vermoed dat de reden dat het nog steeds wordt gelezen, is dat het geruststellend is. Het is leuk om je voor te stellen dat iemand slim of dom is – en dat, aangezien ik dat besef, ik wel een van de slimste moet zijn. Het is verontrustender om domheid te zien als iets waar iedereen, zelfs jij, door gevangen kan worden.

Domheid kan systemisch zijn. De complexiteitstheoreticus David Krakauer van het Santa Fe Instituut merkt op dat de Romeinen, hoe intelligent ze ook waren in veel opzichten, geen vooruitgang boekten in de wiskunde. Hij schrijft dit toe aan een cijfersysteem dat het vrijwel onmogelijk maakte om complexe sommen te maken. Arabische cijfers, die in de Middeleeuwen in Europa werden geïmporteerd (niet zo dom als hun reputatie), zijn gemakkelijker te manipuleren. Het nieuwe systeem heeft onze beschaving collectief slimmer gemaakt, of in ieder geval minder dom. De tool of het platform dat we gebruiken kan ons dom houden, zelfs als we slim zijn. In feite is Krakauer van mening dat domheid niet de afwezigheid van intelligentie of kennis is; het is de aanhoudende toepassing van foutieve algoritmen (op zichzelf natuurlijk een Arabisch concept). Laten we zeggen dat iemand je een Rubiks kubus overhandigt.
Domheid en handel Overweeg drie mogelijkheden. Misschien ken je een algoritme of reeks algoritmen waardoor je het snel kunt oplossen en er heel slim uitziet (eigenlijk zou Krakauer zeggen dat dat een soort slimheid is). Of misschien heb je de verkeerde algoritmen geleerd; algoritmen die ervoor zorgen dat je de puzzel nooit kunt oplossen, hoe vaak je het ook probeert. Of misschien ben je volkomen onwetend en ga je er gewoon willekeurig mee aan de slag. Het punt van Krakauer is dat de onwetende cuber op zijn minst een kans heeft om het per ongeluk op te lossen (theoretisch gezien – probeer dit niet thuis), terwijl de cuber met een foutief algoritme dat nooit zal doen. Onwetendheid is onvoldoende data om een probleem efficiënt op te lossen; Domheid is het gebruik van een regel waarbij het toevoegen van meer gegevens je kansen om het goed te doen niet vergroot – sterker nog, het maakt het waarschijnlijker dat je het fout hebt.

Kijk om je heen en je ziet mensen gevangen zitten in gebrekkige algoritmen (als er oorlog is, dan moet het de schuld van Amerika zijn'; 'als er een marktcrash is, staat herstel voor de deur'). Inflexibel toegepaste denkregels leiden tot domheid conclusies. Je vindt veel domheid onder mensen die zeer partijdig zijn ten behoeve van een politieke partij of ideologie. Deze mensen zijn vaak cognitief inflexibel, ongeacht aan welke kant ze staan. Ze voelen zich aangetrokken tot heldere verhalen of redeneringen. De politici of activisten die hen gevangen nemen, zijn bedreven in het opbouwen en verspreiden van deze algoritmische denkstructuren.

Heel vaak komt domheid niet voort uit de afwezigheid van mentale materialen, maar uit een overvloed ervan. Het is het product van alles wat we in onze gedachten met ons meedragen en van anderen absorberen: krachtige algoritmen, slechte theorieën, valse feiten, verleidelijke verhalen, lekkende metaforen, misplaatste intuïties. De dingen die aanvoelen als solide kennis, ook al zijn ze dat niet. Zoals het oude gezegde luidt: het is niet wat je niet weet dat je in de problemen brengt, maar wat je wel weet dat niet zo is.

5. Overdenken-domheid
Toen de psycholoog Philip Tetlock Als afgestudeerde student was hij getuige van een experiment, ontworpen door zijn mentor Bob Rescorla, waarbij een groep Yale-studenten het tegen een rat opnam. De studenten kregen een T-doolhof te zien, zoals hieronder. Het eten verscheen op A of B. De taak van de studenten was om te voorspellen waar het eten vervolgens zou verschijnen. De rat kreeg dezelfde taak.
Domheid en handel Ratten en doolhoven
Rescorla paste een eenvoudige regel toe: voedsel verscheen 60% van de tijd aan de linkerkant en 40% aan de rechterkant, willekeurig. De studenten gingen ervan uit dat er een complex algoritme aan het werk was, zochten naar patronen en vonden die. Uiteindelijk hadden ze het in 52% van de gevallen bij het juiste eind – niet veel beter dan het toeval en aanzienlijk slechter dan de rat, die al snel doorhad dat de ene kant betere resultaten opleverde dan de andere en dus elke keer naar links ging en een score van 60% behaalde. slaagkans.

Slimme mensen, of in ieder geval mensen die zijn gaan geloven dat ze slim zijn, houden niet van strategieën waarin de onvermijdelijkheid van fouten is verwerkt. Geconfronteerd met wat lijkt op willekeur, zullen ze hun handen niet in de lucht gooien en met de stroom meegaan. Ze willen zich aan de wereld opdringen. Dat soort intellectuele ambitie kan leiden tot inzicht en innovatie, maar ook tot domheid, wanneer fouten voortvarend en vakkundig worden verdedigd.

Als een slim persoon eenmaal een verkeerde overtuiging heeft aangenomen, is het heel moeilijk om hem daar uit te praten: 'cognitief verfijnde' mensen zijn in ieder geval vatbaarder voor verkeerd denken dan gemiddeld, omdat ze zo vaardig zijn in het ombuigen van de werkelijkheid naar het model dat ze ervan hebben geconstrueerd. Ik vermoed dat deze neiging verband houdt met een hoge verbale vloeiendheid, een eigenschap die ik vroeger zonder voorbehoud bewonderde, maar nu met argwaan bekijk. Mensen met het vermogen om op briljante wijze spontaan te spreken, zijn waarschijnlijk ook heel goed in het vinden van onmiddellijke en overtuigende rechtvaardigingen voor wat ze maar willen geloven op welk moment dan ook. De juiste woorden verschijnen gewoon op magische wijze, perfect gedraaid, glinsterend als de waarheid.

Elke keer dat je een product of app gebruikt die zo boordevol ingenieuze functies zit dat het onmogelijk is om ze te gebruiken, kun je een andere uiting van overdenken waarnemen, of als je een film bekijkt waarin alles gebeurt, behalve een samenhangend verhaal. Slimme mensen hebben de neiging kenmerken toe te voegen aan een product, film of argument in plaats van ze weg te laten, wat tot domme resultaten kan leiden.

Ik ben vooral op mijn hoede voor slimheid als het wordt toegepast op sociale en politieke kwesties, die niet met wiskunde kunnen worden opgelost. Hierin ben ik beïnvloed door enkele slimme denkers. In het westerse denken kun je een fundamentele kloof ontdekken tussen degenen die geloven dat kennis en rationaliteit ons altijd slimmer maken, en degenen die waarschuwen dat ze ons ook dommer kunnen maken. Aan de ene kant Aristoteles, Descartes, Kant, Voltaire, Paine, Russell; aan de andere kant Socrates, Montaigne, Burke, Nietzsche, Freud, Wittgenstein. Tot deze laatste groep behoren denkers die op hun verschillende manieren geïnteresseerd zijn in de manieren waarop menselijke intelligentie een uniek soort domheid voortbrengt. Dit zijn mijn jongens.

6. Opkomende domheid
In organisaties die domme dingen doen, is het vaak moeilijk om de domme beslissingen op één persoon af te stemmen, zelfs achteraf gezien, en het kan zijn dat er geen domme individuen bij betrokken zijn. Soms, zoals bij Enron, zijn de mensen erg slim. Domheid kan op dezelfde manier naar voren komen als intelligentie naar voren komt in een zwerm ganzen, of in een mierenkolonie, of in de cellen en synapsen van het menselijk brein. Wanneer een groep individuen in samenwerking met elkaar een paar eenvoudige regels volgt, kan er collectief gedrag ontstaan dat veel slimmer – of veel dommer – is dan de som der delen. In elke organisatie moeten leiders nadenken over de eenvoudige regels die mensen volgen, zelfs als ze niet nadenken, en zich afvragen of de kans groter is dat ze intelligentie of domheid genereren.

Er bestaat geen aangeboren menselijke drang om domheid te vermijden. We zijn geëvolueerd om te overleven en te gedijen en dat betekent dat we met anderen kunnen opschieten – dat is meestal onze prioriteit. Het goede nieuws is dat slimmer worden en goed met elkaar overweg kunnen niet noodzakelijkerwijs met elkaar in strijd zijn; het slechte nieuws is dat dit vaak het geval is. In mijn boek CONFLICTED laat ik zien hoe het vermijden van openlijke meningsverschillen de collectieve intelligentie van welke groep dan ook vermindert. Hoe meer leden van een groep een regel volgen als 'het eens zijn met de consensus' of 'het eens zijn met de leider', des te minder wordt er bijgedragen aan de algemene verzameling ideeën en argumenten. Hoe ondieper het zwembad, hoe waarschijnlijker het is dat er iets stoms uit zal kruipen, bedekt met slijm.
Domheid en handel 7. Ego-gedreven domheid
We hebben het vooral over domheid gehad als een cognitief fenomeen, maar het is natuurlijk diep verbonden met emotie en met het zelfgevoel. Alleen al onder deze noemer zouden we waarschijnlijk zeven varianten kunnen noemen, maar het basisprincipe is dat hoe onzekerder iemand zich voelt, hoe bereidwilliger hij zichzelf dom zal maken. Psychologen noemen het 'identiteitsbeschermende cognitie'. We zouden het het 'Ik ben met deze jongens'-effect kunnen noemen.

Er is een gevestigde correlatie tussen de neiging om te vallen voor complottheorieën en gevoelens van angst, met name het gevoel geen controle te hebben. Je kon dit in actie zien na 2016, toen het online links in Groot-Brittannië en de VS zich hongerig begon te voeden met complottheorieën over Brexit en Trump. Veel slimme mensen voelden zich hulpeloos, bang en ontheemd en maakten zichzelf als reactie daarop dom.

Politieke extremisten en complottheoretici hunkeren naar de veiligheid van duidelijkheid. Het is niet alleen de ideologie of complottheorie waartoe mensen zich aangetrokken voelen, maar ook de gemeenschap die zich eromheen vormt. De ideologie of theorie is als een park of stadion: het is een sociale infrastructuur. Je vindt het leuk om daar te zijn, en je overtuigingen zijn het polsbandje. Als je bang bent dat je eruit wordt gegooid, doe je er alles aan om te laten zien hoe loyaal je bent aan deze overtuigingen, en hoe weinig je geeft om de mening van buitenstaanders. Zelfs als dat betekent dat je domme dingen moet herhalen en geloven.

Ik heb de vorige keer positief over Twitter geschreven, dus ik denk dat ik het recht heb verdiend om te zeggen dat het ook een ruimte is waar de krachten van domheid samenkomen en dansen. Je hebt deskundigen die zich genoodzaakt voelen zich uit te spreken over zaken die buiten hun deskundigheid liggen. Je hebt onzekerheid en statusangst: iedereen verdringt zich om volgers, likes en retweets. Je hebt mensen die in het openbaar nadenken, in de blik van gelijken en vijanden. Je hebt ideologische gemeenschappen en subculturen die ook voortdurend tegenover elkaar staan, waarbij in-groups energie winnen van out-groups. Het resultaat is dat een aantal verbluffend stomme discussies viraal gaan en gevierd worden door veel slimme mensen (je zult je eigen voorbeelden hebben – deze is een doozy). Maar het is ook een interessant laboratorium waarin je het proces kunt observeren van iemand die worstelt met het beheren en verzoenen van banden met verschillende groepen. Mensen kunnen meer dan één identiteit hebben om te beschermen – een wetenschapper wil misschien een 'goede wetenschapper'-identiteit behouden tegenover zijn collega's en een 'goede liberale' identiteit tegenover het publiek. Het is onthullend om te zien met wie ze meegaan als er een conflict tussen deze identiteiten ontstaat. Vaker wel dan niet kiezen ze voor onwetenschappelijke domheid (een recent voorbeeld hiervan onder de vouw).

De waarheid is dat domheid vaak een wilsdaad is: mensen maken zichzelf dom, wanneer het hen uitkomt. Dat mensen dit überhaupt kunnen doen, is op zijn manier behoorlijk indrukwekkend. De Engelse psychoanalyticus Wilfred Bion vocht in de Eerste Wereldoorlog, en zijn ideeën werden gedeeltelijk door die ervaring gevormd. Bion was gefascineerd door de manier waarop mensen hun denk- en redeneervermogen afsluiten als ze ten strijde trekken, zowel figuurlijk als letterlijk. Zijn theorie over hoe mensen leren was ongebruikelijk omdat hij rekening hield met het feit dat we het niet altijd willen weten. Mensen lopen niet alleen kennis mis; ze verzetten zich er onbewust tegen of wijzen het af. Ze zoeken minus-kennis, die Bion -K noemde. Het niet leren van ervaringen komt voort uit de angst om na te denken over wat we niet weten, en om vast te houden aan de geruststellende heuristieken en gewoonten die voorhanden zijn. Leren van ervaring, aldus aan Bion, vereist het harde, ongemakkelijke werk van het nadenken over onze eigen emoties. Als je het zo zegt, begrijp je waarom velen van ons zo vaak voor domheid kiezen.

Auteur: Ian Lesley
Bron: Zeven soorten domheid