Sprawa przeciwko Fed – Czy Stany Zjednoczone potrzebują banku centralnego?

Usługa kopiowania handlu. Nasz Algo automatycznie otwiera i zamyka transakcje.

L2T Algo zapewnia wysoce dochodowe sygnały przy minimalnym ryzyku.

Całodobowy handel kryptowalutami. Kiedy ty śpisz, my handlujemy.

10-minutowa konfiguracja z istotnymi zaletami. Do zakupu dołączam instrukcję.

79% wskaźnik sukcesu. Nasze wyniki Cię zachwycą.

Do 70 transakcji miesięcznie. Dostępnych jest więcej niż 5 par.

Miesięczne subskrypcje zaczynają się od 58 funtów.

L2T Coś

WYNIKI

WPROWADZENIE
To jedno z tych pytań, które niektórzy ludzie zadają sobie… ale wszyscy boją się je zadać. (Jak imię twojego sąsiada po powiedzeniu „dzień dobry” przez ostatnie sześć miesięcy.)

Zwłaszcza biorąc pod uwagę pozorną wszechobecność, znaczenie i prestiż Rezerwy Federalnej w amerykańskiej gospodarce.

Zakwestionowanie znaczenia Fed w mediach finansowych jest równoznaczne z proszeniem o jalapenos (lub ananas!) na pizzę…

Bluźnierstwo.

Ale dzisiaj zrobimy dokładnie to. (Fed, żeby było jasne. Nasza pizza pozostaje czysta.)

Poniżej kolega Jim Rickards włamuje się do katalogu głównego i pyta:

„Czy System Rezerwy Federalnej pełni użyteczną funkcję pod względem wzrostu gospodarczego, stabilności finansowej lub tworzenia miejsc pracy?”

Jego odpowiedzi mogą cię zaskoczyć.

Sprawdź to poniżej.

Czytaj." – Chrisa Campbella

Dlaczego w ogóle potrzebujemy Fed?
Przy niekończących się komentarzach na temat polityki Fed dostarczającej „bodźca”, „zmniejszania bezrobocia” lub „walki z inflacją”, jest zaskakująco mało komentarzy na temat tego, czy Fed faktycznie może zrobić którąkolwiek z tych rzeczy.

A jeśli mogą, to czy robią to dobrze. Prawie nikt nie zadaje pytania, czy w ogóle potrzebujemy Systemu Rezerwy Federalnej, a jeśli tak, to dlaczego.
Sprawa przeciwko Fed - Czy Stany Zjednoczone potrzebują banku centralnego? Karmiony „bodziec” nie jest bodźcem
Empiryczne dowody na skuteczność Fed są jasne. Fed nie może stymulować gospodarki. Wystarczy wziąć pod uwagę okres od 2009 do 2019 roku. W ciągu tych dziesięciu lat gospodarka Stanów Zjednoczonych wychodziła z Wielkiej Recesji z lat 2007-2009. Obejmowało to intensywną panikę finansową w 2008 roku wraz z kolejnymi upadkami Bear Stearns, Fannie Mae, Freddie Mac, Lehman Brothers i AIG.

Doświadczyliśmy również niemal upadku Goldman Sachs i Morgan Stanley, które były kolejnymi kostkami domina, które upadły, dopóki Fed nie przekształcił ich w holdingi bankowe i nie uratował ich wraz z Citi, Wells Fargo i JP Morgan.

Średni roczny wzrost PKB we wszystkich ożywieniach od II wojny światowej wyniósł nieco ponad 4.2%. Średnioroczny wzrost PKB we wszystkich ożywieniach od 1980 r. wyniósł 3.75%. Średnioroczny wzrost PKB w okresie ożywienia 2009 – 2019 wyniósł 2.1%.

Było to najsłabsze ożywienie w historii USA.

Nastąpiło to w czasie, gdy Fed rozszerzył swój bilans z 800 miliardów dolarów do 4.5 biliona dolarów poprzez zastosowanie luzowania ilościowego („QE”) w programach znanych jako QE1, QE2, QE3, QE4, i szczerze mówiąc, straciliśmy rachubę QE od tego czasu.

Rzadko słyszy się już termin „QE”. To dlatego, że nie działa. Do tego wniosku doszły liczne prace badawcze ekonomistów Fed i spoza Fed. Krótko mówiąc, robi to drukowanie pieniędzy przez Fed nie przyczyniają się do wzrostu i nie są stymulujące.

To samo dotyczy obniżek stóp procentowych. Pamiętasz politykę zerowej stopy procentowej (ZIRP)? Fed utrzymywał stopy procentowe na poziomie zerowym od grudnia 2008 do grudnia 2015, a potem prawie wcale ich nie podnosił do 2017. Ten okres ZIRP pokrywa się z anemicznym wzrostem ożywienia w latach 2009-2019. Ponownie jest to mocny dowód na to, że ZIRP brak siły stymulującej.

Zdarzają się recesje i ekspansje; są częścią cyklu koniunkturalnego. Ale Fed ma z nimi niewiele wspólnego. Cykle koniunkturalne są napędzane przez zdarzenia makro, takie jak powojenne mobilizacje, wstrząsy podażowe, polityka fiskalna, pandemie, błędy regulacyjne, zaufanie konsumentów, przełomy technologiczne i demografia.

Fed jest dobry w niszczeniu gospodarki
Fed ma niewiele wspólnego z którymkolwiek z tych czynników. W rzeczywistości cała historia Fed to jedna wpadka w polityce pod względem błędnej interpretacji wskaźników cyklu koniunkturalnego.

Fed wyraźnie spowodował Wielki Kryzys, zacieśniając politykę pieniężną w latach 1927-1929 przed krachem na giełdzie w październiku 1929 r. Fed przedłużał tę recesję, prowadząc zbyt restrykcyjną politykę.

Stany Zjednoczone wyszły z pierwszej recesji (1929-1932) Wielkiego Kryzysu, kiedy FDR zdewaluował dolara w stosunku do złota w 1933 roku. Giełda odnotowała silne wzrosty w latach 1933-1936, ale Fed ponownie popełnił błąd, zaostrzając politykę w 1937 roku, co doprowadziło do ostra recesja w latach 1937-1938.

To właśnie ta sekwencja dwóch recesji, z których druga wystąpiła, zanim podnieśliśmy się z pierwszej, przekształciła cały okres w Wielki Kryzys (1929-1940). Jednym z wniosków jest to, że Fed ma ograniczone możliwości wspierania gospodarki, ale całkiem nieźle radzi sobie z jej niszczeniem.

Co ciekawe, Stany Zjednoczone miały trzy banki centralne i długie okresy bez banku centralnego. Począwszy od Jerzego Waszyngtona w 1789 r., Stany Zjednoczone nie miały banku centralnego aż do 1791 r. W tym samym roku Kongres Stanów Zjednoczonych zarejestrował pierwszy bank centralny Stanów Zjednoczonych, zwany Bankiem Stanów Zjednoczonych, bardziej znany jako Pierwszy Bank Stanów Zjednoczonych. Został wyczarterowany przez 20 lat, aż do 1811 roku.

First Bank of the United States nie ustalał polityki pieniężnej ani stóp procentowych, nie regulował innych banków, nie utrzymywał nadmiernych rezerw i nie działał jako pożyczkodawca ostatniej instancji.
Sprawa przeciwko Fed - Czy Stany Zjednoczone potrzebują banku centralnego? Ale pozwolono pożyczać pieniądze rządowi Stanów Zjednoczonych i o to chodziło. Pierwszy Bank mógłby ułatwić powodzenie planu Alexandra Hamiltona dotyczącego emisji długu rządowego i uruchomienia jego nowego rynku obligacji rządowych, pokazując, że Stany Zjednoczone są kredytobiorcą posiadającym zdolność kredytową. Pod tym względem był to sukces.

Statut Pierwszego Banku nie został odnowiony przez Kongres w 1811 roku. Ten drugi okres braku banku centralnego w USA nie trwał długo. Wojna 1812 r., która toczyła się od 1812 do 1815 r., poważnie nadwyrężyła finansowanie USA. Dług publiczny USA wzrósł z 45 milionów dolarów w 1812 roku do 127 milionów dolarów w 1815 roku.

Ta stresująca sytuacja finansowa przekonała wielu polityków, w tym prezydenta Jamesa Madisona, do poparcia utworzenia Drugiego Banku Stanów Zjednoczonych. Został wyczarterowany ustawą Kongresu w 1816 roku na okres dwudziestu lat. Drugi Bank rozpoczął działalność w Filadelfii 7 stycznia 1817 roku. Wiodącą postacią Drugiego Banku był Nicholas Biddle z Filadelfii, który był prezesem banku od 1823 do 1836 roku.

Drugi Bank miał trudne początki, prowadząc politykę łatwego pieniądza w 1817 i 1818 r., Co doprowadziło do boomu ziemskiego i załamania kończącego się paniką 1819 r. Następnie bank ograniczył podaż pieniądza, co spowodowało przedłużającą się recesję, bezrobocie i spadające ceny nieruchomości.

Dopiero gdy Nicholas Biddle został prezesem banku w 1823 r., Drugi Bank otrzymał polisę na równej stępce. Biddle jest uznawany za twórcę solidnej waluty i umiarkowanej polityki pieniężnej w latach 1823-1833, co pomogło Stanom Zjednoczonym wspierać rozwijającą się gospodarkę w tym okresie.

Andrew Jackson został prezydentem Stanów Zjednoczonych w 1829 roku i natychmiast przystąpił do zniszczenia Second Bank. Jego statut miał wygasnąć w 1836 r. Ponowny statut banku stał się centralnym punktem wyborów w 1832 r. W walce zwanej wojną bankową.

Jackson wygrał reelekcję. Zaatakował bank, wycofując depozyty federalne i kierując nowe dochody federalne do wybranych banków prywatnych. Jackson zawetował ustawę o ponownym czarterze i weto zostało podtrzymane. Drugi Bank przestał istnieć na mocy statutu federalnego w lutym 1836 r.

Przez 77 lat, od 1836 do 1913 roku, Stany Zjednoczone nie miały banku centralnego. Nie ulega wątpliwości, że był to jeden z największych i najdłuższych okresów prosperity gospodarczej w dziejach świata.

W tym okresie było szesnaście recesji i sześć jawnych panik finansowych (1857, 1873, 1893, 1896, 1907 i 1910). Mimo to ogólna tendencja wzrostowa była pozytywna, a wzrost ten był zasadniczo nieinflacyjny i napędzany innowacjami technologicznymi. Obejmowały one koleje, telegraf, telefon, sprzęt rolniczy, samochody, drapacze chmur, elektryczność i kable transoceaniczne.

Recesja była tak samo częsta w przypadku banków centralnych, jak i bez nich. W ciągu 110 lat od utworzenia Rezerwy Federalnej w 1913 r. Stany Zjednoczone przeżyły 20 recesji lub depresji i pięć jawnych panik finansowych (1929, 1987, 1994, 1998 i 2008).

W ciągu 77 lat bez banku centralnego (1836-1913) następowała średnio jedna recesja co 4.8 roku. W ciągu 110 lat od utworzenia Rezerwy Federalnej (1913-2023) co 5.5 roku miała miejsce jedna recesja. (Decyzja, że pierwsza połowa 2022 r. była recesją na podstawie dwóch kolejnych kwartałów spadku wzrostu, a pojawienie się nowej recesji w tym roku obniżyłoby tę częstotliwość do jednej recesji co 5.0 lat).

To nie jest statystycznie istotna różnica w 187-letnim szeregu czasowym, zwłaszcza biorąc pod uwagę dotkliwość Wielkiego Kryzysu (1929-1940), który miał miejsce na zegarku Fed. Rezultatem jest wysoka korelacja między częstotliwością recesji z bankiem centralnym i bez niego.

Prawdziwy sekret Rezerwy Federalnej
Sugeruje to, że Fed i jego polityka stóp procentowych mają bardzo niewiele wspólnego z recesjami. Recesja jest napędzana cyklem koniunkturalnym i polityką fiskalną. Fed może pogłębić recesję, ale nie może jej wyleczyć. Gospodarka robi to sama.

Na pierwszy rzut oka nie potrzebujemy Rezerwy Federalnej do ustalania stóp procentowych. Wydaje się, że rynek samodzielnie ustala stopy procentowe. Nie potrzebujemy Rezerwy Federalnej, aby zapobiegać recesjom, ponieważ zdarzają się one często z powodów, które nie mają nic wspólnego z Fed. Nie potrzebujemy Rezerwy Federalnej, aby zapewnić wzrost, ponieważ Stany Zjednoczone odnotowały spektakularny wzrost w latach 1836-1913 bez banku centralnego.

Jeśli Rezerwa Federalna nie ma żadnego ważnego celu w ustalaniu stóp procentowych, zapobieganiu recesjom lub zapewnianiu wzrostu, to po co w ogóle mamy Rezerwę Federalną?

Odpowiedź sięga dziwnej sekwencji wydarzeń od 1906 do 1913 roku. Wydarzenia te ujawniają prawdziwy cel i prawdziwą tajemnicę Rezerwy Federalnej.

18 kwietnia 1906 roku doszło do potężnego trzęsienia ziemi i pożaru, który spustoszył miasto San Francisco. Zginęło ponad 3,000 osób, a ponad 80% miasta zostało zniszczone. Firmy ubezpieczeniowe natychmiast przystąpiły do likwidacji aktywów w celu pozyskania gotówki na pokrycie spodziewanych roszczeń.

Ta sprzedaż wywierała presję na nowojorskie banki i nowojorską giełdę oraz inne rynki finansowe na wschodzie. Połączenie problemów z płynnością spowodowanych trzęsieniem ziemi w San Francisco i utratą zaufania w wyniku upadku Knickerbocker Trust Company w Nowym Jorku doprowadziło do paniki na banki.

U szczytu paniki 19 października 1907 roku Pierpont Morgan, najsłynniejszy bankier w Ameryce i szef JP Morgan & Co., rozpoczął serię spotkań w swoim nowojorskim kamienicy na rogu 36th Street i Madison z czołowych bankierów i urzędników państwowych. Dzięki swojemu przywództwu Pierpont Morgan niemal w pojedynkę uratował amerykański system bankowy.
Sprawa przeciwko Fed - Czy Stany Zjednoczone potrzebują banku centralnego? Tajemnicza podróż na wyspę Jekyll
Natychmiast po panice z 1907 roku bankierzy i politycy zaczęli zadawać oczywiste pytania. Co się stanie w następnej panice? Pierpont Morgan nie będzie żył wiecznie. (W rzeczywistości Morgan zmarł w Rzymie w 1913 roku). Kto uratuje system następnym razem, gdy banki staną na krawędzi upadku?

Czołowi bankierzy zdecydowali, że potrzebny jest nowy bank centralny. Idealnie byłoby, gdyby ten bank był ich własnością, ale miałby wsparcie rządu USA w postaci możliwości emisji waluty. Co najważniejsze, ten bank centralny mógłby działać jako pożyczkodawca ostatniej instancji dla prywatnych banków amerykańskich.

Amerykański senator Nelson Aldrich (R-RI) został politycznym orędownikiem nowego banku centralnego. W 1910 roku Aldrich zorganizował potajemną wycieczkę do ekskluzywnego prywatnego klubu na wyspie Jekyll w stanie Georgia.

W wycieczce uczestniczyli Frank A. Vanderlip (prezes National City Bank reprezentujący interesy Rockefellera), Paul Warburg (partner w Kuhn, Loeb reprezentujący interesy Jacoba Schiffa i europejskie finanse), Henry Davison (partner w JP Morgan & Co. reprezentujący interesy Morgana), Abram Andrew (ekonomista i zastępca sekretarza skarbu reprezentujący rząd USA) oraz Benjamin Strong (wiceprezes Bankers Trust i przyszły szef Banku Rezerwy Federalnej w Nowym Jorku).

W ciągu tygodnia ta grupa napisała ustawę, która później stała się Ustawą o Rezerwie Federalnej. Znany był wówczas jako Plan Aldricha.

Grupa wiedziała, że Amerykanie nienawidzili banków centralnych od czasu upadku Drugiego Banku Stanów Zjednoczonych w 1836 roku. Dlatego nie nazwali swojego powstania bankiem centralnym ani Bankiem Stanów Zjednoczonych.

Nazywanie tego Rezerwą Federalną było zarówno zwodnicze, jak i neutralne. Wprowadzenie tego w życie zajęło kilka lat, ale ostatecznie ustawa została podpisana przez prezydenta Woodrowa Wilsona w ostatnich dniach 1913 roku. Od tego czasu Fed jest z nami.

Do dziś właścicielem jest dwanaście regionalnych banków Rezerwy Federalnej prywatnie przez banki w każdym regionie. Kierunki zapewnia Rada Gubernatorów Systemu Rezerwy Federalnej mianowana przez prezydenta USA z siedzibą w Waszyngtonie. Cały system jest idealną hybrydą interesów publicznych i prywatnych.

Prawdziwy cel Rezerwy Federalnej nie ma nic wspólnego z pomaganiem gospodarce, ustalaniem stóp procentowych, obniżaniem bezrobocia ani żadnymi innymi celami politycznymi, o których słyszysz i czytasz. Prawdziwym celem i tajemnicą Fed jest ratowanie banków przy użyciu pieniędzy rządowych. Bankierzy trzymają w swoich rękach prasę drukarską.

Krótka odpowiedź jest więc taka, że Stany Zjednoczone nie potrzebują banku centralnego. Stany Zjednoczone radziły sobie bez niej przez 77 lat, od 1836 do 1913 roku. Fed nie może stymulować gospodarki. Fed nie powoduje cyklu koniunkturalnego (ale może pogorszyć sytuację i często to robi). Fed nie może tworzyć miejsc pracy.

Fed istnieje tylko po to, by dać bankierom kontrolę nad pieniędzmi i ratować się mniej więcej raz na dziesięć lat. Wszystko inne, co słyszysz o bodźcach, tworzeniu miejsc pracy, stopach procentowych, stabilności finansowej i nie tylko, to tylko szum. Nadchodząca poważna recesja może w końcu zmusić niektórych do zadawania trudnych pytań i podcinania skrzydeł Fedowi. Tylko nie licz na to.

Autor: Jim Rickards
Źródło: AltucherConfidential.com